วิกฤติน้ำ

น้ำปลายฤดูฝน เป็นอะไรที่บริหารจัดการยากที่สุด

อ่างเก็บน้ำพยายามบริหารน้ำตั้งแต่ต้นฤดูจนปลายฤดูให้มีปริมาณเหลือในอ่างเก็บกักมากที่สุดก่อนสิ้นฤดู…เพื่อไว้ใช้ในฤดูแล้งที่มีฝนน้อยมาก แต่ความต้องการใช้ยังเท่าเดิม

พอน้ำปลายฝนไหลลงอ่างมาก จึงต้องเร่งระบายและเพิ่มปริมาณระบาย เพื่อไม่ให้น้ำล้นอ่างซึ่งอันตรายมาก ถึงขั้นหายนะจากเขื่อนแตกทีเดียว

ที่สำคัญ ทุกวันนี้ยังไม่มีใครทำนายได้ว่า ฝนจะมากจะน้อย จะมีพายุจรเข้ามามากน้อยเพียงใดในระยะล่วงหน้านานๆ เพราะขีดความสามารถของเครื่องมือพยากรณ์ที่มีอยู่ในขณะนี้ รู้ล่วงหน้าวันสองวันเท่านั้น

นอกจากนั้น น้ำที่ระบายออกมายังเผชิญปัญหาหลายอย่าง เช่น ไม่มีที่ไป เพราะมีสิ่งกีดขวางทางน้ำ ทั้งในลำน้ำและพื้นที่ทั่วไป ทำให้การระบายเป็นไปได้ยากขึ้นและช้าลง เกิดจากทั้งการบุกรุกทางน้ำและการก่อสร้างอาคารพาณิชย์ บ้านเรือน จนพื้นที่ว่างที่เคยเป็นที่อยู่ของน้ำหดหายไปมากมาย น้ำจึงท่วมขังบ้าน ท่วมถนน แทน

นอกจากน้ำที่ระบายจากอ่างเก็บน้ำแล้ว ยังมีน้ำฝนที่ตกในพื้นที่อีกด้วย ล้วนเพิ่มปริมาณน้ำให้มากยิ่งขึ้น กระทบต่อภาวะน้ำท่วมอีก

กลับกัน ถ้าไม่มีอ่างเก็บน้ำ ฤดูแล้งก็ไม่มีกระทั่งน้ำกินน้ำใช้ ฤดูฝนก็ท่วมหนักหนาสากรรจ์ทั้งฤดู เสียหายหนักทั้งขึ้นทั้งล่อง มีเขื่อนและอ่างเก็บน้ำ จึงดีกว่าไม่มี และทุกวันนี้ยังไม่มีนวัตกรรมการจัดการน้ำใดที่พิสูจน์ว่า ดีกว่าเขื่อนและอ่างเก็บน้ำ

อย่างไรก็ตาม ภาวะน้ำท่วมเป็นเรื่องน่าเห็นใจกับความทุกข์ยากเดือดร้อนร้อนของประชาชนผู้ที่ได้รับผลกระทบ